La sombra del viento

Laatst organiseerde het bedrijf waar m'n vrouw werkt een personeelsfeestje. Mijn oog viel daar op reclame voor één van hun uitgaven: De schaduw van de wind, van ene Carlos Ruiz Zafón. Het idee van een kerkhof der vergeten boeken sprak me meteen aan. Dat het verhaal zich bovendien afspeelde in één van de mooiste steden die ik al bezocht (Barcelona, nvdr) noopte tot nog meer nieuwsgierigheid.

Het was pas achteraf dat ik merkte dat er een hele hype rond dit boek hing. Uitgebracht in 2001 en ondertussen wereldwijd al zo'n miljoen keer over de toonbank gegaan. Langs de ene kant ben ik wel blij dat ik als volslagen onwetende het boek uitkoos. Commerciële successen liggen me immers niet. Ik ben wellicht één van de weinigen die de Da Vinci Code niet heeft gelezen. En dat alleen maar omdat de plot me teveel deed denken aan een slap aftreksel van De Slinger van Foucault van Eco, en daar kon toch niemand tegen op, dacht ik. (Enfin, achteraf bleek het dan nog van een ander gepikt te zijn...)

Bij het lezen van De schaduw van de wind (in nagenoeg 1 weekend verslonden) moest ik echter terugdenken aan een andere bestseller: Het Parfum van Süskind. Niet dat beiden qua verhaal veel met elkaar te maken hebben, maar hun kracht is dezelfde. Met een heerlijk beeldrijke taal weten ze je vast te zuigen in een eigen wereld vol fantasie en mysterie.

Vergeet de titel die klinkt als een stationsroman (sommige passages en intriges zouden er ook niet misstaan), het feit dat iedereen zo ongeveer vindt dat je dit boek gelezen moet hebben en dat het wat gemakkelijk is om een groots verhaal op te hangen aan een kathedraal van een stad zoals Barcelona (in tegenstelling tot bv. downtown Zaffelare city down Zaffelare city downtown); maar nestel u knus in een zetel en zet de kijkbuis af. De schaduw van de wind is nl. beter dan de Losts, 24's en Sopranos die u afgelopen jaren heeft weten te waarderen. Het is geen boek dat u zal kunnen herlezen en herlezen, maar er is toch niks zo goed als een eerste keer, nietwaar Julián?