Her en der lees ik dat de nieuwe Arcade Fire opnieuw de plaat van het jaar zal worden. Nou, lekker niet, jongens en meisjes...
Ik zet mijn geld alvast in op 2 andere kleppers...:
- We were dead before the ship even sank van Modest Mouse is weer-ga-loos! Johnny Marr als vast groepslid: de transfer van de eeuw? Dit is gewoon de plaat die The Shins wouden maken dit jaar.
- In de originele bezetting (Mascis, Barlow, Murph) gaat Dinosaur Jr. op Beyond tekeer als vanouds. Het is alsof de tijd is blijven stilstaan, maar in dit geval is dat een cliché als een plaat vol huizenhoge gitaarriffs... Ge-wel-dig!
Het is met kijken naar Idool zo'n beetje als met winkelen in de Aldi. Iedereen doet het, maar niemand geeft het toe. Wel, ik beken. De audities van Idool mag ik graag zien (daarna haak ik gegarandeerd af). Al was het maar om mij te verwonderen in de mensheid. Waar halen sommige mensen zo'n uitgebreid geloof in eigen kunnen vandaan? Haast allemaal zien ze zich in de voetsporen treden van illustere voorgangers zoals Peter Evrard en Joeri Fransen. Waarom zou je dat überhaupt willen, vragen we ons met z'n allen terecht af. Maar toch, het rariteitenkabinet (want dat zijn de afleveringen over de audities toch, niet?) is van alle tijden, en ik mag er mij bij tijd en wijle in verblijden.
De presentatie is ook nu weer in handen van de broertjes Sportpaleis en blinkt naar goeie gewoonte uit in spontaniteit en spitsvondigheid. De jury ziet er evenwel haast compleet anders uit. Grote baas is nu Jean Blaute (bij wie ik me nog steeds afvraag waarom hij zich dit eigenlijk aandoet). Zijn partners in crime zijn verder de musicalster Vera Mann (niet op haar mondje gevallen), de Schuur (wellicht op zoek naar talent voor TW-classics?) en platenbobo Bernard Carbonez (gezegend met een eigenaardig spraakgebrek). "De lat zal dit jaar nog hoger liggen!", orakelde Jean B. Nóg hoger?! Nou moe...
De eerste kandidaat zette meteen de toon. Amateurtoneelclub De Walpieten uit Zaffelare had ooit eens lichte operette ten tonele gebracht en hun leading man mocht hier zijn beperkte kunnen komen tonen. Ach, de man was ten minste eerlijk. "Last van uitschuivers?", werd hem gevraagd. "Nee, ik kan gewoon zo hoog niet zingen." De volgende logische vraag zou geweest zijn: "WTF kom je hier dan doen?". Helaas, het zingende broederpaar moest dringend wat hypernerveuze kandidaten gaan ondersteunen. "Ik heb 2 pilletjes gepakt", zei ene Isabel De Rijke. "Één om te kalmeren, en één om me wat op te peppen." "Had je dan niet beter gewoon niks genomen?", klonk het ineens ad rem uit de mond van Koen W.
Anyway, Isabel had naar eigen zeggen veel trofeeën meegegraaid op diverse soundmixwedstrijden en ze stond "terplex" dat de jury zich luidop afvroeg hoe dat in 's hemelsnaam mogelijk was geweest. Ach, het was niet de enige slip of the tongue (was dat Engels wat ze zong?) en ze bedoelde wellicht Playbackwedstrijden.
Nog een geluk dat de programmamakers beseften dat er zo af en toe ook wat goeie muziek geplugd moest worden en zo kon je ter begeleiding van de olijke intermezzo's oa. DJ Shadow, Orbital, Infadels, Hard Fi, José Gonzales, Blur,... horen.
En zo kwamen ze allemaal voorbij: de coureurs, de verpleegkundigen, de habitués, de nieuwe Belgen, de shiny happy people,... Slechts een handvol kon ook echt zingen blijkbaar. Gelukkig hadden ze allemaal hun familie bij om hen te steunen. Waarbij het me meteen ook duidelijk werd waarom Idool op VTM loopt en niet op Één. Daar waren ze immers gewoon Thuis gebleven (jaja, niveau!). Toen de laatste kandidate wandelen werd gestuurd (en wij uit ons lijden verlost) riep de mama verstrooid: "Ze heeft gewonnen!". Zo'n vaart zal het in haar geval niet lopen...
