Verwacht u in december aan lijstjes, lijstjes, en nog eens lijstjes.
We zullen niet alleen op zoek gaan naar de leukste lijstjes elders, maar we hebben ons oor ook te luisteren gelegd bij de groten der aarde (lees: die vaag bekende groepen die hier af en toe opgehemeld worden maar waar je amper iets van hoort op de radio).
Toevallig gezien dat Één deze zaterdag om iets na middernacht de film Reach the rock uitzendt.
Nu moet ik toegeven dat ik de film nooit gezien heb, maar de soundtrack is wel in mijn bezit.
Het was namelijk niemand minder dan John McEntire die de muziek voor z'n rekening nam. Als ik me nog goed herinner kocht ik de CD alleen al voor het nieuwe nummer (dat nogal tegenviel, achteraf gezien) van Polvo.
Laatst organiseerde het bedrijf waar m'n vrouw werkt een personeelsfeestje. Mijn oog viel daar op reclame voor één van hun uitgaven: De schaduw van de wind, van ene Carlos Ruiz Zafón. Het idee van een kerkhof der vergeten boeken sprak me meteen aan. Dat het verhaal zich bovendien afspeelde in één van de mooiste steden die ik al bezocht (Barcelona, nvdr) noopte tot nog meer nieuwsgierigheid.
Het was pas achteraf dat ik merkte dat er een hele hype rond dit boek hing. Uitgebracht in 2001 en ondertussen wereldwijd al zo'n miljoen keer over de toonbank gegaan. Langs de ene kant ben ik wel blij dat ik als volslagen onwetende het boek uitkoos. Commerciële successen liggen me immers niet. Ik ben wellicht één van de weinigen die de Da Vinci Code niet heeft gelezen. En dat alleen maar omdat de plot me teveel deed denken aan een slap aftreksel van De Slinger van Foucault van Eco, en daar kon toch niemand tegen op, dacht ik. (Enfin, achteraf bleek het dan nog van een ander gepikt te zijn...)
Bij het lezen van De schaduw van de wind (in nagenoeg 1 weekend verslonden) moest ik echter terugdenken aan een andere bestseller: Het Parfum van Süskind. Niet dat beiden qua verhaal veel met elkaar te maken hebben, maar hun kracht is dezelfde. Met een heerlijk beeldrijke taal weten ze je vast te zuigen in een eigen wereld vol fantasie en mysterie.
Vergeet de titel die klinkt als een stationsroman (sommige passages en intriges zouden er ook niet misstaan), het feit dat iedereen zo ongeveer vindt dat je dit boek gelezen moet hebben en dat het wat gemakkelijk is om een groots verhaal op te hangen aan een kathedraal van een stad zoals Barcelona (in tegenstelling tot bv. downtown Zaffelare city down Zaffelare city downtown); maar nestel u knus in een zetel en zet de kijkbuis af. De schaduw van de wind is nl. beter dan de Losts, 24's en Sopranos die u afgelopen jaren heeft weten te waarderen. Het is geen boek dat u zal kunnen herlezen en herlezen, maar er is toch niks zo goed als een eerste keer, nietwaar Julián?
Voor het derde jaar op rij waaien de blaadjes weer de Atlantische (en andere) Oceaan over om ons de 40 favoriete bandjes van de Amerikaanse bloggers voor te stellen.
Veel gekende (en/of gevestigde) namen, maar toch een paar waar ik nu echt eens nog nooit van gehoord had...
Wat een miserie met het vaderlandse team. Nouja, als je ziet welke spelers geselecteerd zijn...
Misschien kan Réné V. de spelers van Zulte Waregem opstellen (en de paar buitenlanders daar vervangen door spelers zoals bijvoorbeeld een Soetaers of De Mul ipv Mpenza en Léonard)? 't Is maar een idee, hé, Réné?!
Maar als het een troost kan zijn, ik heb gezapt tussen de Rode en de Oranje leeuwen, en het was daar niet veel beter...
Op woensdag is in haar flat in New York het levenloze lichaam teruggevonden van de 40-jarige actrice Adrienne Shelley.
Shelley begon haar carrière in de bescheiden culthit van Hal Hartley, The Unbelievable Truth. Ook in Trust (naar mijn bescheiden mening Hartley's coming of age) speelde ze de hoofdrol, deze keer naast Martin Donovan. Vorig jaar kon u haar nog naast Matt Damon zien in de Bukowski-film Factotum.
Shelley was getrouwd en had een dochtertje van 3. Een officiële doodsoorzaak is nog niet bekend, maar (zelf)moord wordt niet uitgesloten.
UPDATE: het zou inderdaad om moord gaan. De moordernaar zou opgepakt zijn en bekend hebben.
